Na ekwa­dor­skim wybrze­żu uda­ło nam się pobyć dośc krót­ko. Zale­d­wie trzy dni, jed­nak spę­dzo­ne dośc aktyw­nie. Zaczę­li­śmy naszą przy­go­dę w Guay­agu­il, gdzie dotar­li­śmy z miej­sco­wo­ści Cuen­ca. Podróż była napraw­dę cudow­na – wido­ki zapie­ra­ły dech w pier­siach. Kocha­my te ekwa­dor­skie kra­jo­bra­zy – są po pro­stu cud­ne. Mia­sto Guay­agul­li oka­za­ło się dość dro­gie i cięż­ko było zna­leźć noc­leg w któ­rym nie będzie­my musie­li dodat­ko­wo pła­cić za dzie­ci. W koń­cu uda­ło się, jed­nak oko­li­ca nie zachę­ca­ła do noc­nych spa­ce­rów. W takiej sytu­acji posta­no­wi­li­śmy tuż po zamel­do­wa­niu w hote­lu poka­zać dzie­ciom igu­any. Co praw­da już je widzie­li wcze­śniej w Kosta­ry­ce, jed­nak tutaj są ich dzie­siąt­ki. Moż­na je kar­mić, gła­skać – coś nie­sa­mo­wi­te­go, praw­dzi­wa grat­ka dla dzie­ci. Tak też wła­śnie było – Kac­per i Oliw­ka byli zachwy­ce­ni, pyta­li cią­gle, czy jutro też tu przyjdziemy…

Oprócz samych igu­an uda­ło nam się tego dnia jesz­cze odwie­dzić sąsia­du­ją­cy z nimi Kościół oraz pospa­ce­ro­wać po sław­nej pro­me­na­dzie. Było bar­dzo przy­jem­nie, dzie­ci jak zwy­kle wzbu­dza­ły zain­te­re­so­wa­nie, a dzię­ki kil­ku zdję­ciom z tubyl­ca­mi dosta­li od nich w nagro­dę nawet lody. Ucie­sze­ni i tro­chę zmę­cze­ni wró­ci­li­śmy do hoste­lu, aby przy­go­to­wać się do kolej­ne­go punk­tu naszej podró­ży po wschod­nim Ekwa­do­rze – Puer­to Lopez.

Puer­to Lopez, to bar­dzo ład­nie poło­żo­na mie­ści­na tuż nad oce­anem. Poło­żo­na i tyl­ko poło­żo­na – całe mia­sto, to zupeł­nie nic cie­ka­we­go i gdy­by nie moż­li­wość zoba­cze­nia z bli­ska wie­lo­ry­bów pew­nie nigdy byśmy tam nie dotarli.

Na miej­scu wyku­pi­li­śmy wyciecz­kę na któ­rej mie­li­śmy podzi­wiać te pięk­ne ssa­ki. Wido­ki były nie­ziem­skie, to wspa­nia­łe uczu­cie zoba­czyć z bli­ska te pięk­ne i olbrzy­mie ssa­ki. Uryw­ki, któ­re uda­ło nam się nagrać może­cie zoba­czyć na załą­czo­nym filmiku.

W Puer­to Lopez urze­kła nas rów­nież kuch­nia – to tam jedli­śmy jak do tej pory naj­lep­sze cevi­che. To ekwa­dor­skie wyglą­da i sma­ku­je trosz­kę ina­czej niż peru­wiań­skie. Jest “na mokro” — zamo­czo­ne w zalewie.