Vancouver

Naszą przy­go­dę z Kana­dą roz­po­czę­li­śmy w Van­co­uver. Mia­sto urze­kło nas swo­ją bli­sko­ścią z natu­rą. Morze i góry  w zasię­gu ręki, a zimą sto­ki nar­ciar­skie. W samym cen­trum są par­ki w któ­rych moż­na aktyw­nie spę­dzić czas. Cie­ka­we tra­sy, wiszą­ce mosty i przy­ro­da kusi każ­de­go tury­stę. Życie w Van­co­uver jest bar­dzo dro­gie, przede wszyst­kim ze wzglę­du na ogra­ni­czo­ne moż­li­wo­ści tere­nów pod zabu­do­wę — moż­na powie­dzieć, że  wręcz nie­moż­li­we. Mia­sto więc rośnie w górę, powsta­ją nowe wie­żow­ce któ­rych cena czę­sto dostęp­na jest tyl­ko dla tych naj­bo­gat­szych. Oprócz pro­ble­mu z roz­bu­do­wą, mia­sto ma rów­nież ogrom­ny kło­pot z nar­ko­ma­na­mi. Utwo­rzo­no miej­sce bez­płat­nej iniek­cji 24h na dobę. Ozna­cza to, że każ­dy kto chce, może podejść  i doko­nać iniek­cji w higie­nicz­nych warun­kach. Nikt nie pyta skąd dana oso­ba ma nar­ko­ty­ki — tę kwe­stię zosta­wia się na boku. Roz­ma­wia­jąc z miesz­kań­ca­mi Van­co­uver, ten temat oka­zu­je się bar­dzo deli­kat­ny i zda­nia są tutaj podzie­lo­ne. Dla dzie­ci mamy nadzie­ję, że była to szko­ła życia. Wido­ki napraw­dę dramatyczne.

Whistler

Na pół­noc od Van­co­uver znaj­du­je się wyjąt­ko­wo pięk­nie poło­żo­ne mia­stecz­ko — Whi­stler. Dojazd do mia­sta pro­wa­dzi nie­zwy­kle malow­ni­czą dro­gą — bar­dzo przy­po­mi­na­ła nam kra­jo­bra­zy z Norwegii.

Mia­sto przy­cią­ga tury­stów cały rok. Zimą dosko­na­le przy­go­to­wa­ne sto­ki kusza miło­śni­ków narciarstwa.

Canadian Rockies

Jed­nym z naszych głów­nych celów były Góry Ska­li­ste — w Kana­dzie Cana­dian Roc­kies. Odwie­dzi­li­śmy tam Jasper i Banff Nacio­nal Park (Par­ki Naro­do­we). W samym Jasper czu­li­śmy się jak miło­śni­cy nar­ciar­stwa, ale bez sprzę­tu. Śnie­gu nasy­pa­ło tyle, że śmia­ło moż­na było poszu­so­wać przez jeden dzień. Oczy­wi­ście taka pogo­da zasko­czy­ła nie tyl­ko ludzi, ale rów­nież zwie­rzę­ta. Dla nas była to też szko­ła prze­trwa­nia w naszym namio­cie. Poka­zu­je to jak nasze zdro­wie  zale­ży od naszej psy­chi­ki. Nawet katar nas nie dopadł.

W tym cza­sie zaczę­ło się ryko­wi­sko — moż­na było zoba­czyć i usły­szeć ryczą­ce jelenie.

W par­kach też są misie Griz­zly i Czar­ne niedź­wie­dzie . Te pierw­sze mię­so­żer­ne. Mogą być nie­bez­piecz­ne. Czar­ne niedź­wie­dzie głow­nie jedzą owo­ce leśne. Jed­ne i dru­gie mogą odwie­dzić tury­stów na cam­pin­gu, dla­te­go trze­ba odpo­wied­nio zabez­pie­czać jedze­nie w aucie, lub scho­wać do spe­cjal­nych skrzy­nek, jeśli są dostęp­ne na cam­pin­gu. Na szla­kach trze­ba się zacho­wy­wać gło­śno, roz­ma­wiać, śpie­wać. My mię­li­śmy też docze­pio­ne spe­cjal­ne dzwoneczki(podobno nie dzia­ła­ją 🙂 ). Zaku­pi­li­śmy rów­nież spe­cjal­ny spray na misie. Repe­lent moż­na użyć tyl­ko w przy­pad­ku real­ne­go zagro­że­nia. Cie­ka­wa jest też gło­śna trąb­ka któ­ra ma ogłu­szyć misia. Byli­śmy więc wła­ści­wie przy­go­to­wa­ni. W par­kach są też kojo­ty i wil­ki. Dzie­ci więc nie powin­ny bie­gać po lesie same. Wszyst­ko to brzmi nie­bez­piecz­nie, ale w prak­ty­ce to wiel­ka przy­jem­ność masze­ro­wać po szla­kach par­ku. Jak na czas poza sezo­nem spo­ro osób mija­li­śmy na tra­sach i na cam­pin­gach też nie byli­śmy sami:) Licz­ba szla­ków jest impo­nu­ją­ca, mamy do wybo­ru nie tyl­ko tra­sy jed­no­dnio­we, ale rów­nież wie­lo­dnio­we (wystar­czy wte­dy wystą­pić o pozwo­le­nie na noc­leg na dziko).

Po kil­ku dniach sło­necz­na pogo­da wró­ci­ła i mogli­śmy kon­ty­nu­ować dalej naszą podróż. 2 dni spę­dzi­li­śmy w pral­ni na kawie. Bar­dzo faj­ne miej­sce — pra­cu­je tam Czesz­ka. Moż­na się wyką­pać, wyprać pra­nie i wypić pysz­ną kawę. Oliw­ka pil­nie się uczy­ła a my korzy­sta­li­śmy z internetu.

W Cana­dian Roc­kies jed­ną z naj­lep­szych atrak­cji jest tra­sa pomię­dzy Jasper i Banff. Aby ją poko­nać musie­li­śmy cze­kać całe 2dni w związ­ku z nie­sprzy­ja­ją­cą pogo­dą — było war­to! Dro­ga ta uzna­wa­na jest za jed­ną z naj­lep­szych tras wido­ko­wych na świe­cie — urze­kła nas nie­sa­mo­wi­cie. Była to praw­dzi­wa pereł­ka. Tra­sa cią­gnie się przez oko­ło 200km, a wido­ki zapie­ra­ją dech w pier­siach napraw­dę przez cały czas.

Calgary

Po 10 dniach spę­dzo­nych w górach dotar­li­śmy do Cal­ga­ry. Miesz­ka­li­śmy u wspa­nia­łej rodzi­ny z dzieć­mi. Mie­li­śmy oka­zję porów­nać naszą edu­ka­cję ponie­waż ku nasze­mu zasko­cze­niu dzie­ci  (4 kla­sa) nie mia­ły pod­ręcz­ni­ków do nauki i nigdy nie mają zadań domo­wych. Codzien­nie w szko­le uczą się 7.30h. Robią notat­ki w zeszy­tach i malu­ją obraz­ki sami. Nie przy­wią­zu­ją też uwa­gi do jako­ści pisma. Wszyst­ko po to, żeby nauka spra­wia­ła przy­jem­ność. Pomi­mo barie­ry języ­ko­wej, dzie­ci spę­dzi­ły nie­sa­mo­wi­te chwi­le z rówieśnikami.

W ponie­dzia­łek odwie­dzi­li­śmy też down­town Cal­ga­ry. Infor­ma­cje prze­ka­za­ne nam przez miesz­kań­ców mia­sta cał­ko­wi­cie się potwier­dzi­ły. Kry­zys na ryn­ku pali­wa i gazu zro­bił swo­je. Wie­le ludzi stra­ci­ło pra­cę, ceny nie­ru­cho­mo­ści lecą w dół, a cen­trum mia­sta wyglą­da­ło jak mia­sto duchów — bar­dzo mało ludzi, mimo, że byli­śmy tam w cza­sie, kie­dy całe cen­trum powin­no tęt­nić życiem.

W cen­trum uda­li­śmy się rów­nież do pol­skiej kawiar­ni “Kawa”. Nie uda­ło nam się jed­nak spo­tkać z wła­ści­cie­la­mi. W środ­ku cały per­so­ne­lem to Chińczycy.

Wra­ca­jąc do USA odwie­dzi­li­śmy daw­ne ran­czo  - muzeum Bar U Ranch.  Kie­dyś było tu 40 000 krów. Na każ­de  20000 przy­pa­da­ło 15 kow­bo­jów. Na począt­ku poje­cha­li­śmy brycz­ką w pole, aby zoba­czyć i posłu­chać jak kie­dyś to miej­sce tęt­ni­ło życiem. Moż­na było obej­rzeć  narzę­dzia, maszy­ny,  domy. Uczy­li­śmy się  uży­wać las­so i pró­bo­wa­li­śmy doić kro­wę, dzie­ci mogły też zro­bić wła­sne uszy kró­li­ka. Cała przy­go­da pochło­nę­ła nas na 3 godzi­ny. Z wiel­ką pasją opo­wia­da­li nam o tych daw­nych cza­sach pra­cow­ni­cy muzeum.

Pomi­mo tego, że Kana­da pod wzglę­dem pogo­dy nie była dla nas łaska­wa, to kraj ten na zawsze pozo­sta­nie w naszej pamię­ci. Cie­ka­wi ludzie, wspa­nia­łe kra­jo­bra­zy urze­kły nas na tyle, że na pew­no tu jesz­cze wrócimy!