Po 4 mie­sią­cach podró­ży po Ame­ry­ce Łaciń­skiej dotar­li­śmy do Sta­nów Zjed­no­czo­nych. Wie­dzie­li­śmy, że zacznie się dla nas nowy etap podró­ży. Wypo­ży­czy­li­śmy auto, bo tak naj­ta­niej i naj­pro­ściej podró­żo­wać po USA. Już po kil­ku dniach odczu­li­śmy jak dwa róż­ne świa­ty prze­mie­rza­my.  W Ame­ry­ce Połu­dnio­wej każ­de­go  dnia pozna­wa­li­śmy mnó­stwo ludzi dzię­ki trans­por­to­wi publicz­ne­mu, a tu jak sar­dyn­ki w pusz­ce prze­mie­rza­my kraj sami. Pró­bu­je­my co jakiś czas wpa­dać do ame­ry­kań­skich rodzin żeby cho­ciaż przez chwi­lę poczuć kli­mat — bez tego nasza podróż na tym kon­ty­nen­cie nie mia­ła­by “duszy”.

Wszy­scy jeż­dżą auta­mi, na uli­cach czę­sto pust­ki. To co jesz­cze przy­ku­ło naszą uwa­gę to ich wiel­ka potrze­ba prze­strze­ni. W skle­pie mimo że jest dużo miej­sca żeby nas omi­nąć sły­szy­my prze­pra­szam, pro­szę się prze­su­nąć. Do wszyst­kie­go moż­na się przy­zwy­cza­ić. Po tygo­dniu nie robi­ło to już na nas wra­że­nia. Wpa­da­my od cza­su do cza­su do mar­ke­tu żeby uzu­peł­nić bagaż­nik w pro­wiant potrzeb­ny w górach. Noce spę­dza­my na cam­pin­gach. Zoba­czy­li­śmy juz trzy par­ki naro­do­we Sekwo­ja i Yose­mi­te i Redwood.

Sto­jąc przy Sekwo­jach czu­li­śmy się jak kra­sna­le, drze­wa  są napraw­dę duże, cie­ka­wost­ką jest to, że potrze­bu­ją poża­rów żeby rosnąć. Co roku więc stra­ża­cy gaszą palą­ce się lasy. W Yose­mi­te nie uda­ło nam się zoba­czyć wszyst­kie­go wła­śnie przez pożary.

Przy­ro­da na zachod­niej czę­ści USA jest wspa­nia­ła. Dzie­ci roz­ko­szu­ją się z nami, dziel­nie masze­ru­jąc każ­de­go dnia. W Yose­mi­te wyru­szy­li­śmy na spe­cjal­ny szlak w poszu­ki­wa­niu misiów — wszy­scy byli bar­dzo cicho przez cały czas. Cze­ka­li­śmy, cze­ka­li­śmy i nic. Mamy nadzie­ję, że uda nam się jesz­cze zoba­czyć misie — w Kana­dzie lub USA.

W par­kach moż­na poroz­ma­wiać z Ran­ge­ra­mi — słu­żą pomo­cą, przy­go­to­wu­ją wyj­ścia edu­ka­cyj­ne na szla­ki. Orga­ni­zu­ją  też pro­gra­my o róż­nej tema­ty­ce zwią­za­nej z par­ka­mi w róż­nych godzi­nach w cią­gu dnia. Uda­ło nam się być na opo­wia­da­niu o niedź­wie­dziach oraz byli­śmy na ogni­sku pod­czas któ­re­go opo­wia­da­no o histo­rii par­ku i śpie­wa­no pio­sen­ki. Prze­szli­śmy tak­że jed­ną edu­ka­cyj­ną tra­sę wraz z Rangerem.

Przez misie Domi­ni­ka nie spa­ła przez pierw­sze 2 noce w par­ku, cze­ka­ła czy przyj­dą. Praw­da jest jed­nak taka, że misie sły­chać tyl­ko wte­dy, gdy na coś sta­ną. Pro­blem poja­wia się, gdy nie zabez­pie­czy się jedze­nia w odpo­wied­ni spo­sób — nale­ży przede wszyst­kim scho­wać jedze­nie do bear box’a — nawet pusz­ki.  W prze­ciw­nym wypad­ku może być już napraw­dę nie­bez­piecz­nie. W przy­pad­ku kie­dy miś dosta­nie się do jedze­nia i zaczy­na robić szko­da, czę­sto ochro­na par­ku zmu­szo­na jest zabić zwierzę.

Uda­ło nam się rów­nież odwie­dzić trzy mia­sta w dro­dze do Kana­dy — Los Ange­les, San Fran­ci­sco oraz Seat­tle. W San Fran­ci­sco prze­szli­śmy cały most — podob­no każ­dy kto chce być na  zawsze z dru­gą  oso­bą musi przejść cały most….

Nasze jedze­nie w porów­na­niu do Ame­ry­ki Połu­dnio­wej jest bar­dzo ubo­gie, a tam­te sma­ki cięż­kie do odkry­cia tutaj. Uda­ło nam się jed­nak kupić chleb w San Fran­ci­sco za 3,5 dola­ra. Sma­ko­wał jak pol­ski. Po 4 mie­sią­cach ugo­to­wa­li­śmy też rosół i zro­bi­li­śmy klu­ski ślą­skie pycha….

W dro­dze do Kana­dy zatrzy­ma­li­śmy się w Redwo­od Natio­nal Park. Byli­śmy tam dość krót­ko — 2 godzi­ny,  gdyż pogo­da nie sprzy­ja­ła na dłu­gie wędrów­ki. Prze­szli­śmy tra­sę z Ran­ge­rem i dowie­dzie­li­śmy się mnó­stwo cie­ka­wych infor­ma­cji o tych drze­wach. Było bar­dzo magicz­nie z racji kli­ma­tu, a zie­leń któ­ra nas ota­cza­ła urze­kła nas bar­dzo. Pięk­ny park — polecamy!